Koń Andaluzyjski
Koń andaluzyjski – jedna z rasy koni gorącokrwistych, a jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się po całej Europie.
Wygląd
Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taka samą akcje, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad, nazywany paso de andatura. Wzrost waha się od 150 do 160 cm.
Charakter
Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.
Umaszczenie
Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i derszowate.
Nazwa
Oficjalna nazwa andaluzów brzmi Pura Raza Española co oznacza "czysta rasa hiszpańska". W XVI-XVIII wieku konie tej rasy nazywanoDzianetami. Skrót od pełnej nazwy to P.R.E.. Obecnie hodowane głównie w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od roku 1973 znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy[potrzebne źródło]. Szkolenia skierowane są przede wszystkim na klasyczne ujeżdżenie, do którego konie te są szczególnie przydatne. Dzięki ich imponującemu wyglądowi i dumnej postawie są wykorzystywane od wieków na corridach i podczas parad hiszpańskich świąt narodowych. Są silne.
Rasy jak alter real, lusitano, peninsula, zapatero i andaluzyjska mogą być określane wspólnym mianem koni iberyjskich, gdyż tak naprawdę są one ze sobą blisko skoligacone i prezentują podobne charakterystyki.
W Europie cechy andaluzyjczyka obserwuje się u koni holsztyńskich, fryderyksborskich, kladrubskich, lipicańskich, fryzyjskich,oldenburgów, hackneyów, starych koni normańskich i kłusaków orłowskich, a w Ameryce u Quarter Horse'a oraz Criollo.